Marmaray’da bir baba çocuklarının önünde yumruklandı.
Görüntüler sosyal medyaya düştü.
Herkes ayağa kalktı.
“Çocukların gözünün önünde olur mu bu?” dediler.
“Böyle vicdansızlık görülmedi!” dediler.

Evet, doğru.
Bir insan, çocuklarının gözünün önünde asla şiddet görmemeli.
Buna söyleyecek bir sözüm yok.
Ama şu soruyu sormadan geçemiyorum;

Peki ya yıllardır çocuklarının önünde dövülen, sövülen, susturulan, öldürülen kadınlar?

O zaman neden kimse ayağa kalkmadı?

Bir erkek dayak yiyince
“Çocukların psikolojisi bozulur” diyenler,
Bir kadın çocuklarının gözü önünde yerlerde sürüklenirken, kan revan içinde yerde yatarken neden sustular?

Annesi dövülen çocukların psikolojisi bozulmadı mı?
Annesi gözü önünde öldürülen çocuklar travma yaşamadı mı?
Annesi aşağılanan çocuk, ezilmedi mi?

Neden şimdi bir babaya uygulanan şiddeti konuşuyoruz biliyor musunuz? Çünkü biz ülkecek;
Erkek acısını manşet, kadın acısını alışkanlık yaptık.

Çünkü erkeğe yapılan şiddet bize “şaşırtıcı” geldi.
Ama kadına yapılan şiddet bizde “alışkanlık” yaptı.
İşte en büyük yanlış burada başladı.

Yine soruyorum, kadınlar şiddet görürken hiç içiniz sızlamadı mı? Siz bu yazıyı okurken ülkenin dört bir yerinde kadınlar çocuklarının gözü önünde şiddete maruz kalıyor!

Bugün hep birlikte “baba” için üzülüyoruz,
Peki çocuklarının gözleri önünde şiddete uğrayan binlerce “anne” için ne yaptık.

Evet, biz şiddete karşıyız.
Kadına da erkeğe de.
Ama bu toplumsal sessizlik,
Kadına yönelik şiddeti görünmez, duyulmaz, konuşulmaz hale getirdi.

Şimdi herkes “çocukların gözünün önünde olur mu böyle şey?” diyor.

Ama çocuklar zaten yıllardır şiddeti görüyor.
Sadece siz şiddet kadına olduğunda o yöne bakmıyorsunuz!

Şimdi ne değişti?

Erkeğe dokunulunca dünya ayağa kalktı.
Kadınlar her gün ölürken sadece hashtag açıldı.
Erkek kanayınca infial oldu. Kadın kanayınca istatistik!

Bu yazı bir çağrıdır:
Şiddeti kime yapıldığına göre değil, kimseye yapılmaması gerektiği için kınayın.
Adalet, cinsiyet seçmez.
Çocuklar hangi ebeveyni kaybederse kaybetsin, travması aynı olur.
Ama toplumun çifte standardı, travmayı katlar.

Unutmayın, çocuklar şiddeti değil, sizin suskunluğunuzu hatırlar.

Derya Özaba